Zawsze starałem się nie wypowiadać na temat nowo-poznanej muzyki po pierwszym przesłuchaniu. Tym razem jednak zrobię odstępstwo. W nocy z  10/11 listopada, ze słuchawkami na uszach podłączonymi do iPoda, przepłynąłem na łodzi razem z Davidem Gilmourem, Nickiem Masonem i Richardem Wrightem  po dźwiękach Endless River. Była to piękna muzyczna wycieczka, jaką od dawna oczekiwałem od Pink Floyd. Pierwsze wrażenie to – kontynuacja Wish You Were Here. Ale tak po prawdzie jest to przekrój przez ich całą twórczość. Dawno nie było na ich płycie takiego bogactwa dźwięków. Wydaje się, że nagrywali ten materiał nakładając sto albo i więcej ścieżek. Gilmour nareszcie się wycofał z gitarą, oddając wiele przestrzeni innym instrumentom. Oczywiście nadal Jego gitara brzmi przepięknie i nie można powiedzieć, że została całkowicie zmarginalizowana. Na tej płycie wszystko jest idealnie wyważone. Oprócz tego artyści oddali hołd nieżyjącemu Rickowi poprzez bardzo znaczące wyeksponowanie Jego gry na wszelkiego rodzaju instrumentach klawiszowych. Smaczkiem wyjątkowym jest zastosowanie organów Farfisa i systenzatora VCS3 – instrumentów tak charakterystycznych dla ich wczesnej twórczości. Płyta Endless River zespołu Pink Floyd jest prawdziwą perłą w berle, którą ten zespół zawsze będzie dzierżył, jako Król Rocka Progresywnego.

    Dwa magiczne słowa… Zetknąłem się z nimi gdzieś w okolicach 1975 roku, czyli ery „Wish You Were Here”. Biegiem przemierzałem drogę z LO do domu (to były zazwyczaj środy), aby po godzinie 17:00 usłyszeć w Trójce głos Piotra Kaczkowskiego, który opowiadał zespole, o tej płycie, a potem odliczył 3,2,1… start i mój ZK120 rozpoczynał zapisywanie na taśmie magnetycznej magicznych dźwięków „Shine On You Crazy Diamond”. Potem „Welcome To The Machine”, „Have A Cigar” i pytanie, czy coś nie poszło Kaczkowskiemu…takie dziwne dźwięki, popsute radio…? Nie, to przecież Pink Floyd po mistrzowsku wtrącali różne dziwadła dźwiękowe pomiędzy utworami… Słuchanie dzieł tego zespołu na słuchawkach Tonsilu SN50, to prawie muzyczna ekstaza. Nie sposób zapomnieć wzruszeń przy takich dziełach, jak np.:” A Saucerful Of Secrets”, „Atom Heart Mother”, „Echoes”, „Absolutely Curtains”, „Sysyphus”, „Money”, „Young Lust”… i wielu, wielu innych. Dziś mija blisko 40 lat od tamtych trójkowych audycji i chociaż nie tak intensywnie jak kiedyś, ale z niecierpliwością, czekam na przesłuchanie materiału ostatniej w historii zespołu, nowej płyty „Endless River” z totalnie wymowną i przepiękna okładką. Mam Nadzieję, że D. Gilmour, N. Mason, niezapomniany i nieżyjący R. Wright i ich młodzi pomocnicy, dostarczą nam muzykę na miarę wielkiego zakończenia rozdziału muzycznego pod nazwą Pink Floyd. Szkoda tylko, że nie będzie na tej wyjątkowej płycie wielkiego R. Watersa…