Lyda już prawie osiągnęła dorosłość. Jest wyjątkowo grzecznym i karnym psem. Ma swoje ugruntowane miejsce w rodzinie, zrosła się z nami pod każdym względem. Nie wiem tylko jak to jest z tą Jej miłością do nas, ponieważ kocha każdego: listonosza, ogrodnika, poborcę opłat za wodę (o zgrozo!!!), kuriera i wszystkich, którzy nas odwiedzają. A największą miłością darzy dzieci.Taki pies…
Dziś najświeższa galeria naszej „Goldenki”.
Ostatnie dni, a właściwie noce, września przebiegają pod hasłem „Big Moon”. Noc z niedzieli na poniedziałek była jedną z najbardziej fotogenicznych nocy w tym roku. Powstały niezliczone ilości pięknych i mniej pięknych zdjęć. Niektóre kolaże, zaprezentowane na facebooku, archiwizujące drogę Księżyca po nieboskłonie w tę noc, są naprawdę wyjątkowo urocze.
Wczorajszy wieczór też był piękny. Księżyc spacerował po niebie w towarzystwie niezbyt gęstych chmur: to wdzięcząc się swoją krągłością, to chowając leniwie za chmurnymi zasłonami. Przypomniał mi się nastrój z młodości, kiedy podczas takich kosmicznych spektakli zakładałem słuchawki na uszy i uzupełniałem wrażenia wzrokowe wrażeniami dźwiękowymi. Do takiej atmosfery pasowała najbardziej muzyka Pink Floyd – cała płyta „The Dark Side of the Moon” (szczególnie piękny utwór, skomponowany przez nieżyjącego już Richarda Wrighta, „The Great Gig in the Sky”), tytułowy kawałek z płyty „Obscured By Clouds” albo ostatni z tej płyty: „Absolutely Curtains”. Póki Łysy
jeszcze jest tak wyraźny, polecam wszystkim spróbować mojego przepisu na wieczorne oglądanie spektakli. Dołączam zatem jeden z wymienionych wyżej utworów, skomponowany przez (aż trudno dziś uwierzyć w taki duet) Gilmoura i Watersa i trzy zdjęcia z wczorajszego wieczoru.
Nareszcie do Torunia dotarł ze swoimi warsztatami mój ulubiony fotograf – Marcin Dobas. Nie mogłem ominąć tego wydarzenia i oczywiście z wielką radością i zainteresowaniem wysłuchałem Jego wykładów na temat fotografii przyrodniczej. Bardzo dobrze poprowadzone wykłady uzupełnione zostały fachowymi radami i prezentacją sprzętu Olympusa, Eizo, Genesis i Hoya (aparaty, obiektywy, lampy, filtry, monitory stosowane do fotoedycji). Marcin Dobas jest jednym z pierwszych zawodowych fotografików, który dla aparatów bezlusterkowych zrezygnował całkowicie z lustrzanek. Jestem zwolennikiem takiego trendu i sam przesiadłem się z Nikona D700 na Olympusa OM-D E-M1.
Do wpisu załączam małą galerię aktualnych zdjęć.
© 2015 by stojaq
OM-D EM-1, 30 mm, f/11, 1/100 s, ISO 640
Czternastego czerwca – dokładnie miesiąc temu zawitał do nas nowy domownik na czterech łapach. Nie ma co ukrywać – bywa ciężko – jak to z dziecięciem. Ale „sierściuch” coraz bardziej bardziej wtapia się w nowy dom, a wzrokiem potrafi nas rozbroić nawet po największej rozróbie. Zaczęła się praca u podstaw nad układaniem szczenięcego charakterku. Pierwsze próby dają nadzieję na sukcesy – pies jest bardzo pojętny i chętny do nauki. Czas jednak skierować uwagę na inne tory – trzeba wziąć do ręki aparat… Trzeba zacząć przygotowania do koncertów – TOTO (24.06), Dream Theater (27.06) (właśnie w tle snują się nuty nowej płyty TOTO – Toto XIV). Trzeba przyznać, że Chłopcy trzymają formę i ciągle stać ich na komponowanie miłych dla ucha przebojów. Na czym polegają przygotowania do koncertu? Na słuchaniu, słuchaniu, słuchaniu, słuchaniu, słuchaniu muzyki…
Rozwój technologii, czy pogoń za zyskami? Takie pytanie zadaję sobie patrząc na fotograficzny deszcz obfitości, trwający już od wielu lat. Mowa tu oczywiście o aparatach fotograficznych. Moja prawdziwa przygoda z fotografią rozpoczęła się już w dobie cyfrowych lustrzanek i niezliczonej liczby cyfrowych kompaktów. Nigdy nie doznałem uczucia wielkiej radości, gdy w ciemni z pomocą chemicznych odczynników, na papierze fotograficznym ukazywały się pierwsze kontury własnego zdjęcia. Kiedyś, w latach młodzieńczych, kolega zaprosił mnie na krótkie zwiedzanie swojej ciemni, gdzie mogłem posmakować tej niesamowitej atmosfery. Szkoda, że wtedy nie obudziła się we mnie fotopasja… Wrócę jednak do postawionego pytania. Czyż nie tęsknimy za aparatami kultowymi? Za takimi, co trwają na topie pięć, dziesięć lat? Co zabija kultowość aparatów fotograficznych? Zapewne rozwój technologii. Nie jestem osobą, która nie zauważa ogromnej dynamiki jej rozwoju. Nie jestem przeciwnikiem nowych technologii, wręcz odwrotnie. Czyż jednak, korzystając z nowych rozwiązań, nie można udoskonalać np. Nikona D700, D4, oferując właścicielom np. wymianę matrycy, procesora, systemu redukcji drgań, systemu czyszczenia matrycy….? A może tylko wystarczyłaby aktualizacja oprogramowania? Właściciel takiego sprzętu otoczony byłby czułą opieką serwisu. Zapewne wielu znawców tematu teraz mnie wyśmieje… Już słyszę padające pytania: a gdzie wykorzystanie doświadczeń naukowców pracujących nad upychaniem maksymalnej liczby pikseli, nad doskonaleniem algorytmów przeliczających dane, umożliwiających uzyskanie lepszych barw, wiekszych kontrastów, poszerzających liczbę Ev, zbliżając się do niemożliwego 20 Ev, charakterystycznego dla urządzenia, które stworzyła Natura, a które nazywa się okiem? A poza tym, przy takiej masie wyprodukowanych egzemplarzy, najlepszym serwisem jest przecież…. wymiana na nowy…Oto Lady Leyda w szóstym tygodniu swojego życia. Piesek rośnie jak na drożdżach, karmiony głównie pokarmem suchym, wspomaganym zanikającymi zasobami mlecznymi swojej matki. Jutro ważny dzień kolejnych szczepień oraz ogólnego „przeglądu” u pana weterynarza. Mała ciągle pozostaje w sześcioosobowym stadku, ale już w przyszłym tygodniu pierwsze szczenięta zawitają do nowych domów. Nasza Leyda niestety musi jeszcze troszkę poczekać. Młodziaki, dzięki ogromnej pracy i zaangażowaniu hodowców, mają się naprawdę świetnie.
© 2015 by stojaq
OM-D EM-1, 12 mm, f/5.0, 1/20 s, ISO 1250
© 2015 by stojaq
OM-D EM-1, 34 mm, f/5.6, 1/320 s, ISO 1600
Są takie dni, które niosą ze soba wiele miłych i niespodziewanych wrażeń. Ten z datą 09 lutego 2015 roku miał wyjątkowe znaczenie. Nieczęsto mi się zdarza uczestniczyć w spotkaniach autorskich. Szczerze mówiąc pierwszy raz w życiu dostałem taką szansę. Autor książki prawie 100 letni Jan Sobolewski, mój Ojciec Chrzestny, napisał i przy wsparciu wielu życzliwych ludzi, w tym najbliższej rodziny, doprowadził do wydania swoich wspomnień p.t. „ZAWIŁE DROGI ŻYCIOWE”. Zaproszenie na wieczór autorski przyszło pocztą (nie mailem!), w odstępstwie czasu, dającym szanse na dopasowanie planów do tego terminu, a nie tak, jak to się czyni obecnie na ostatnią minutę. Obecność oczywiście obowiązkowa, razem z Małżonką…! Zastanawiałem się tylko, ilu też będzie chętnych na spotkanie z osobą, która pisze o tak zamierzchłych czasach, ilu będzie chciało oglądać i słuchać Staruszka, opowiadającego o czasach niewyobrażalnie zamierzchłych? Pomyślałem nieskromnie – mam nadzieję, że nasza obecność oprócz spełnienia swoistego, rodzinnego obowiązku, poprawi frekwencję tej uroczystości… A tu dopiero niespodzianka..! W Sali Kolumnowej Wąbrzeskiego Domu Kultury ściany pękały w szwach!!! Rodzina bliska i daleka zebrała się jak w pospolitym ruszeniu! Do tego na sali: dyrektorzy i nauczyciele wąbrzeskich szkół, harcerze, przedstawiciele władz lokalnych, Wąbrzeźnianie… Szok!!! W tym codziennym plastikowym świecie, na chwilę znalazłem się w świecie magii – pełnej wzniosłości, szacunku i dumy z lokalnego Nestora.
