Najpierw przeczytałem cytat_32… potem, nie pamiętam już od jak dawna, obejrzałem program informacyjny w TV. Oczywiście jak zwykle, nie było żadnej pozytywnej informacji. Wszystko po to, aby nas trwożyć, straszyć i niepokoić… Ale najważniejsze co zauważyłem, szczególnie na licach polityków partii rządzącej, to GNIEW… Pamiętam ich twarze wtedy, gdy pojawiły się na szklanym ekranie po raz pierwszy. Były miłe, spokojne, z lekkim uśmiechem i to szczerym, takie pełne ciszy wewnętrznej… Dziś już są spięte, pełne grozy, GNIEWU i… co tu dożo mówić… STRACHU. A ten strach połączony z gniewem nie wróży nic dobrego. Jak słusznie twierdzi Marek Aureliusz wraz z pojawieniem się gniewu, na twarzy zaczyna umierać piękno jej oblicza. Myślę, że w przypadku wspomnianych osób publicznych ono już w pełni zgasło i nie da się go przywołać na powrót…
Nie wiem dlaczego, ale złego człowieka można poznać po gniewie zaszytym na twarzy. Czy to prawda? Czy może to moje urojenia…? Nie powinno się oceniać człowieka po jego obliczu, ale jednak coś chyba w tym jest…?
Moja dewiza: wystrzegam się takich ludzi… Unikam oglądania ich w TV, unikam też takich, spotykanych w realu.
Przestrzegam jednak sam siebie przed zbyt pochopnym ferowaniem ocen… W wielu sytuacjach gniew jest wyrazem cierpienia, zasłoną, za którą chowa się nieszczęście. Dlatego zawsze wyznaczam sobie czas na spokojne przeanalizowanie przyczyn gniewu. Jeśli jednak nie mam na to czasu, robię krok w tył i grzecznie się wycofuję…