Cytat nr 29 Epikteta daje nam wiele do myślenia… Po pierwsze trzeba się zastanowić, czy w ogóle mamy jakieś poglądy na życie, na sprawy państwowe, na zawodowe, prywatne, itd, itp. Zapewne wiele odpowie twierdząco, bo cóż to za człowiek, który nie ma własnych poglądów? Drugie pytanie brzmi: czy potrafimy te poglądy głosić i czy jesteśmy nim wierni, czy nie wstyd nam je wyznawać publicznie? I tu już nie jest tak dobrze. Na co dzień spotykam się z ludźmi, którzy pomimo posiadania własnych poglądów, często im zaprzeczają dając zupełnie odwrotne świadectwa. Dotyczy to tych, z którymi stykam się osobiście, ale również tych, których oglądam (coraz rzadziej) w TV, słucham ich wypowiedzi w radio lub czytam ich teksty w prasie. W zależności od kierunku wiatru ich zasady, poglądy zmieniają się dramatycznie. Nazywamy ich często „chorągiewkami na wietrze”. Zdarza się to w pracy, zdarza się na towarzyskich spotkaniach, zdarza się to między małżonkami, przyjaciółmi, najlepszymi kumplami. Dobrym przykładem takiego publicznego zaprzeczania samym sobie są współcześni politycy. To kategoria ludzi, którymi (z żalem i wstydem to piszę) się brzydzę – za publiczne kłamstwa i naginanie przekonań dla osiągnięcia chwilowego, przemijającego, wielokrotnie niemoralnego celu. Jak mało mamy przykładów ludzi wiernych swoim poglądom, głoszącym nawet trudne do przyjęcia, niemodne teorie, nie pasujące do otaczającego świata. Jak mało ludzi daje świadectwa swoich przekonań. Nawet najwierniejsi przedstawiciele wiary katolickiej potrafią odżegnać się od swoich zasad bo nie wypada, bo ktoś będzie się śmiał, bo ktoś sobie tego nie życzy. Jeśli ktoś wierzy w coś, co wydaje mu się, że to wyznaje, to niech to robi z podniesioną głową! Jeśli są to rzeczy złe, trzeba zaprzestać czynienia tego, jeśli słuszne – to czemu bać się tych, którzy będą ganić niesłusznie? Epiktet namawia nas, abyśmy byli odważni w głoszeniu swoich słusznych poglądów. Bądźmy odważni, wysłuchajmy tych rad i wprowadźmy je w życie. To dobra rada…