Jak wymownie brzmią słowa Seneki w Cytacie_24… Doskonale znam uczucie, kiedy w nadmiarze szczęścia popadam w ospałość ducha, kiedy na cichym morzu bezczynny spokój utrzymuje mnie w bezruchu…A potem trach…!!! I życie przewraca się do góry nogami… Oj, znam to uczucie bezradności i niewyobrażalnego lęku… “Przecież było tak dobrze, dlaczego taki stan nie mógł trwać wiecznie…?” – zadaję sobie wtedy retoryczne pytanie.

Nie mógł i nie może… Nieraz wydaje się, że wszystkie przeciwności i nieszczęścia gdzieś się dzieją obok nas. Z gazet i telewizji dowiadujemy się, że ktoś śmiertelnie zachorował, kogoś ograbił komornik z dorobku całego życia, komuś zginęła najbliższa osoba w wypadku samochodowym. Jaka jest wtedy wewnętrzna radość, gdy uprzytomnimy sobie, że to nas nie dotyczy… Tym razem rzeczywiście nie i dalej tkwimy w ospałości ducha.

Prędzej, czy później sami doświadczymy czegoś, co będzie wymagało od nas hartu ducha, wyjątkowego, niewyobrażalnego wysiłku fizycznego, psychicznego, aby udźwignąć ten “grom z jasnego nieba”.

Co zrobić zatem? Ćwiczyć nie tylko ciało, ale i ducha… Nie popadać w jego ospałość… Wyobrażać sobie trudne sytuacje, które mogłyby na nas spaść, przewidywać skutki, planować nasze postępowanie w ekstremalnych warunkach. Mieć świadomość tego, że nie jesteśmy żadnymi wybrańcami, których omijają trudy życia.

A co zrobić, gdy grom dosięgnie celu…? Wykorzystać wyćwiczoną wolę i hart ducha oraz stawić czoła przeciwnościom. A co wtedy, gdy trudno jest unieść skutki uderzenia gromu? Pokornie pogodzić się ze swoimi słabościami, szukać pomocy na zewnątrz siebie, a jeśli to nie pomoże, to ciężar i troski, których nie można dźwignąć stopniowo przekazywać Temu, który ma siłę nadprzyrodzoną…