Przedstawiłem po krótce w poprzednich wpisach swoich trzech ulubionych przedstawicieli filozofii stoickiej. Celem mojego „blogopisania” nie jest akademickie zagłębianie się w historię filozofii, nie są to teksty o zabarwieniu naukowym. Nie mam takich kompetencji, wiedzy ani zamiarów zastępować tych, którzy swoim wykształceniem mogliby te tematy wziąć na warsztat pisarski. Są zresztą w sieci źródła fachowych tekstów, pisanych przez naukowców i znawców tematu. Moim zamiarem jest dzielenie się własnymi przemyśleniami, wynikającymi z doświadczenia życiowego, okraszonego radością odkrycia mądrości Epikteta, Seneki i Marka Aureliusza. Ktoś mi niedawno powiedział: „nie są to teksty dla szerokiej publiczności”. Racja, mam tego świadomość, dlatego cieszą mnie każde lajki na blogu. Cieszy mnie chociażby jeden odbiorca moich przemyśleń. Może kiedyś będzie ich więcej, blog nadal funkcjonuje w sieci i mam nadzieję, że to się nie zmieni.
Porusza mnie, czytając starożytnych filozofów, jak to możliwe, że po upływie tylu wieków, po tylu niesamowitych przemianach politycznych, społecznych, kulturowych, ich nauki i poglądy są nadal aktualne. Człowiek zawsze miał te same dylematy, zadawał sobie te same pytania. Dziś jest w posiadaniu większej palety narzędzi, które pomagają mu w znalezieniu odpowiedzi, ale przesłania, mądrości mędrców z długimi brodami są nadal aktualne. Nie zmieniło się również to, że filozofia jest domeną głównie osób w dojrzałym wieku. Było i jest nadal niewielu młodych ludzi, którzy pasjonują się studiowaniem i wdrażaniem w życie chociażby zasad życia stoickiego. W dojrzałym wieku, gdy człowiek dotyka głębiej zagadnień egzystencjalnych, gdy zaczyna rozliczać się ze swoich dokonań życiowych, gdy ciało i umysł zaczynają pracować na wolniejszych obrotach, gdy częściej w myślach pojawia się słowo „śmierć”, jednych pochłaniają religijne prawdy, inni poszukują prawd w szerszym spektrum. Jak we wspomnianym w poprzednim wpisie, życiowym schemacie blokowym, przyszedł czas podjąć decyzję: czy zaczynam zagłębiać się w teksy stoików i stosować się do ich zasad, czy dalej dryfuję, poszukując nie wiadomo czego we mgle, na środku oceanu niewiedzy, stojąc na kruchej łodzi życia. Moja decyzja skierowała mnie ku bardziej świadomemu życiu i pięknej przygodzie dalszej pracy nad sobą. Muszę w tym miejscu napisać jeszcze o jednym wielkim człowieku, który miał wielki wpływ na moje życie, któremu zawdzięczam to, jaki dziś jestem i co udało mi się osiągnąć. Mowa tu o Napoleonie Hillu. W porównaniu w wymienionymi wcześniej myślicielami jest to człowiek naszej epoki, choć już nieżyjący. Nie należy do przedstawicieli żadnej szkoły filozoficznej, tym bardziej nie można go nazwać filozofem stoickim. W wielu aspektach swojego bogatego życia nic go nie łączy z podstawowymi zasadami stoicyzmu, a wręcz jest na drugim ich biegunie. Ale są również i takie aspekty głoszonych przez niego poglądów, które zbieżne są do stoickich. Jego myśli i słowa znajdą się na łamach „stoiqowego” blogu. Będę je prezentował i rozważał, nawiązując do własnych doświadczeń.
Kim był zatem Napoleon Hill? To prekursor literatury o charakterze motywacyjnym, doradzającym jak osiągnąć sukces życiowy. Hill pochodził z biednej rodziny, mieszkającej w stanie Virginia. W wieku kilkunastu lat zaczął pisać teksty do lokalnej gazety, zbierając pieniądze na naukę. Jednak przychody te były niewielkie, co zmusiło go do porzucenia studiów. Pisanie jednak kontynuował. Rozpoczął pracę nad serią artykułów o sławnych ludziach. Wtedy udało mu się spotkać z Andrew Carnegie, który zaproponował mu współpracę. Polecił Napoleonowi napisanie pięciuset artykułów na temat ludzi sukcesu. Była to praca bez płacy, Carnegie jedynie wystawiał młodemu pisarzowi listy polecające. Hill pracował nad zleceniem dwadzieścia lat, spotkał się z najmożniejszymi ludźmi tamtych czasów. Awansował na osobistego doradcę Carnegie, potem był doradcą prezydentów: Woodrowa Wilsona i Franklina Roosevelt. Napisał wiele książek na temat dróg prowadzących do sukcesu, z których najsłynniejsza pt. „Myśl… i bogać się” sprzedawana jest współcześnie w milionowych nakładach. Szereg wykładów i wydane książki spowodowały, że Napoleon Hill stał się człowiekiem zamożnym. Jest on przykładem człowieka sukcesu, który dzięki determinacji, wiary w siebie i pracowitości pokonał brzemię biednego, wręcz ubogiego pochodzenia. Napoleon Hill żył w latach 1883 – 1970. Jego książki zajmują poczesne miejsce na mojej półce bestsellerów.