Marek Aureliusz to wyjątkowa postać historyczna, to rzadko spotykane połączenie wybitnego władcy i myśliciela – filozofa. Urodził się w 121 r. n.e., zmarł na dżumę w 180 r.n.e. Od roku 161 pełnił funkcję cesarza rzymskiego. Po śmierci rodziców jedenastoletniego Marka, został adoptowany i wyznaczony na następcę przez Antoniusza Piusa. Przyszło mu rządzić w trudnych czasach wielu epidemii, plag (szarańczy), rozruchów, konfliktów i wojen (m.in. z Partami, Markomanami, Kwadami, czy Sarmatami). Jako cesarz uważany był za sprawiedliwego władcę i „filozofa na tronie”. Niektórzy badacze jego życia twierdzą, że największym jego dziełem filozoficznym było jak najlepsze wykonywanie obowiązków cesarskich. Marek Aureliusz prowadził skromne, spokojne życie, zgodne z surowymi zasadami stoickimi. Miał głębokie poczucie obowiązku służenia krajowi i obywatelom. Dbał o dobre stosunki z senatem, przeprowadził reformy w dziedzinie administracji i prawa cywilnego. Należał do grona „pięciu dobrych cesarzy rzymskich” obok Nerwy, Trajana, Hadriana i Antoniusa Piusa. Marek Aureliusz jest autorem „Rozmyślań (do samego siebie)”, których dużą część napisał podczas wypraw wojennych.Poglądy Marka Aureliusza:

– nauczał jak panować nad emocjami. Twierdził, że nie powinno się dążyć do rozkoszy, sławy czy bogactwa. Szczęście i spokój duszy człowiek powinien odnajdywać w pracowitości oraz byciu wrażliwym i życzliwym,

– uważał, że świat jest teatrem, a ludzie aktorami, wyznaczonymi do odegrania skromnej roli. Twierdził, że nie należy buntować się przeciwko losowi i lękać się śmierci, która mieści się w naturalnym porządku świata.

„Rozmyślania (do samego siebie)” są pozycją, do której bardzo często zaglądam i przyswajam głęboką wiedzę filozoficzną tego wybitnego stoika.