Gdzieś w okolicach lewego ucha słyszę: „Jedną z ludzkich negatywnych cech, bardzo często spotykanych, jest nielubienie siebie samego i wszystkiego, co się samemu robi. To jedna z największych wad, która jest powodem hamowania, albo wręcz unicestwienia talentów, wszelakiej wiedzy i uzdolnień wielu niedoszłych geniuszy i artystów. Nie piszę tego dlatego, że tak właśnie jest z tobą… Ale jednak gdy oglądasz zdjęcia uznanych fotografów i profesjonalistów, nękają cię złe myśli… nie lubisz swoich fotografii..? A przecież przepadasz za pochlebnymi recenzjami i za współczesnymi „lajkami” „.

Z okolic prawego ucha dobiega szybko kontra: „Przecież źródłem, przyczyną twoich poczynań z aparatem fotograficznym jest nie do końca zidentyfikowana siła, która napędza cię do nienasyconego podziwu otaczającego świata, do kreatywnego uwieczniania jego fragmentów na matrycy aparatu, siła która napędza cię do wyrażania swoich emocji poprzez fotografię. Przecież siłą tą nie jest pragnienie poklasku, nagród, medali i wyróżnień… Jak długo trzeba było cię namawiać do umieszczenia pierwszej fotki w internecie…? – przecież kochasz swoją fotograficzną pasję”.

… I tak jest ciągle… Oprócz tych pospolitych permanentnych podszeptów, dochodzą jeszcze te fotograficzne…!!! Prawda jest taka, że płynące słowa z prawej strony są mi bliższe, ale… ostatnie zdanie dźwięczące w lewym uchu jest mi też jakoś dziwnie bliskie… Ciągła wspinaczka (jak na zdjęciu)…? A gdzie ta równowaga…?